وجود دو نقطه، یکی معروف به قلعه گبری که خرابه‌های آن بر فراز یکی از تپه‌های اطراف علویجه وجود دارد و دیگری، قلعه‌ای معروف به قلعه سنگی در جوار کوه امامزاده شاه شمس الدین محمد، می‌تواند نشانگر قدمت این شهر تا قبل از ظهور اسلام باشد.

از دیگر دلایل قدمت شهر علویجه وجود خرابه‌هایی معروف به سرخاله‌است که در آن آثار و بقایای مساکن قدیمی به خوبی مشهود است. این محل در طول زمان به سمت شرق و به محلی که معروف به دربند است منتقل شده. بنا به گفته اهالی، دربند همان محلی است که در موقع حمله افغان‌ها مورد هجوم آنان قرار گرفته‌است.

پس از خرابی دربند، بازماندگان حمله افغان‌ها در دو محل دیگر سکنی گزیدند که بعدها در طول زمان به ده بالا و ده پایین معروف شد.

در ادوار تاریخی بعد (احتمالاً دوره افشاریه) به منظور امنیت ساکنین و نیز استقرار نیروهای نظامی جهت جلوگیری از حمله مهاجمین قلعه‌ای معروف به قلعه نادری ساخته شد که بقایای آن در بافت قدیمی شهر علویجه موجود است. سپس در جوار آن قلعه‌های دیگری به نام‌های قلعه کهنه و قلعه پایین بنا گردید. در منطقه علویجه از دوره صفویه آثاری بر جای مانده‌است که از آن جمله می‌توان کاروانسرای عباسی واقع در روستای هسنیجه را نام برد.

پس از گذشت مدتی از سکونت جمعیت در داخل قلعه‌های یادشده، به دلیل افزایش جمعیت و و نیز حکمفرمایی امنیت نسبی، علویجه خارج از قلعه‌ها گسترش فیزیکی داشته که بیشترین گسترش به طرف غرب صورت گرفته‌است. از مهمترین آثار باقی‌مانده در این شهر از دوران گسترش خارج از قلعه‌ها مسجد بزرگ یا مسجد جامع است که هنوز در قسمت بافت قدیم علویجه وجود دارد. 

زبان و نژاد مردم آن:زبان مردم علویجه زبان فارسی است و در آن از لغات اصیل فارسی استفاده می‌شود و لهجه‌ای بسیار شبیه لهجه اصفهانی دارند. مردم علویجه غالباً از مهاجران اطراف اصفهان هستند که به علت آب کافی ای که در زمان‌های گذشته داشته‌است به آنجا مهاجرت کرده‌اند. اما امروزه به دلیل استفاده نادرست از آب بسیار خشک و کم‌آب شده‌است.